Прапалі з карты Мілашы
(Прапалі – бы са свету),
Але гайдаюцца ў цішы
Бярозкі – дрэвы-спарышы –
Цвітуць вясной ранеты.
На ранку ў росным вішняку
Зязюля маладая
Мне падае як земляку
Сваё знаёмае “ку-ку”,
Аб будучым гадае…
І хоць навокал ні душы,
Тут свет лунае боскі…
Не, не прапалі Мілашы,
Бо гэта – вобраз вёскі!..
Бо гэта блізкая зямля,
Дзе кожны кусцік родны.
Сюды вярнуся я здаля,
Як дождж на грады дробны.
Вярнуся, каб сказаць даруй,
Зязюлі (што гадае)
За тую дзіўную пару,
Дзе асачыў рабін зару…
Дзе мама маладая.
|
|
